Parafia

Dzieje Sromowiec zespalają się organicznie z historią Ziemi Pienińskiej. Już w XIII wieku Klasztor Sióstr Klarysek w Starym Sączu posiada z nadania królewskiego Pieniny, aż po rejony na zachód od Czorsztyna a zatem i Sromowce. Wtedy to Ożywiły się szlaki komunikacyjne prze Pieniny, wyrobione przez kupców greckich, rzymskich i innych. Sromowce znalazły się zatem przy ważnym trakcie starożytnym idącym z Włoch, przez Koszyce, Lewoczę, Kieźmark, Spiską Starą Wieś, Nowy Targ - na północ do Bałtyku.


W XIV wieku, po najeździe Tatarów, nastaje nowa faza osadnictwa w Pieninach na prawie niemieckim. Niemieccy koloniści napływają od południa i wszędzie wprowadzają osiedleńcze prawo saksońskie. Kolonizacja ta zatrzymała się za czasów Kazimierza Wielkiego. Do najstarszych siedzib wraz z Czorsztynem należą właśnie Sromowce, jest to jedna z najstarszych osad u stóp Pienin.


Sromowce Wyżne nosiły najpierw nazwę Przekop. Nazwa ta pochodzi prawdopodobnie od przekopywania lasów tej wioski dla stworzenia zasieki broniącej przejścia przez Dunajec. W roku 1323 Ksieni SS. Klarysek Konstancja wydaje przywilej dla Niemca Eberhardfa na sołtystwo w Przekopie. W XIV wieku powstała też nowa niemiecka nazwa tej wsi Szram (Schramme-Jelsspalt - szczelina skalna). Inni wywodzą tę nazwę od rzekomego założyciela tej wioski Szrama. Dokument z r. 1323 podaje, że współwłaścicielem sołtystwa wioski był Niemiec "Soblinus dictus Sram".


W roku 1327 została erugowana parafia Sromowce Wyżne p.w. Św. Stanisława B.M. - tak podają akta Kurii Biskupiej w Krakowie.
Podział Sromowiec dokonał się w 1334 na Sromowce Wyżne i Niżne (Sramovicz Superior it Inferior). Należy dodać, że Czorsztyn miał w
Przekopie-Sromowcach swoją obronę na górze Zamczysku (zamek z drzewa cisowego, przetrwał do r. 1709, spalony przez Szwedów).
Na przełomie XIV i XV wieku odbywał się od Bałkanów napływ pasterzy rumuńskich i albańskich do Pienin. Wołoskie prawo lokacji popierało tu gospodarkę hodowlano-pasterską. W tym czasie obszar Pienin zostaje oddany w zastaw starostom dla zabezpieczenia wierzytelności pożyczonej królowi.


Z ważniejszych dat historycznych:
W roku 1423 na polach Sromowiec naprzeciw Starej Wsi nad Dunajcem doszło do spotkania Jagiełły z Zygmuntem Luksemburskim (wzmianka u J. Długosza). W rok później cesarz Zygmunt dążąc na koronację królowej Zofii zatrzymał się ponownie w Sromowcach, dokąd przybył również król duński Eryk. Do końca XVI w. całe starostwo Czorsztyńskie liczyło 12 osad wiejkich, między nimi też Sromowce - były to osady małe i słabo zaludnione. Starostowie rządzący twardą ręką żądali powszechnie robocizny, danin i czynszów, wprwadzili pańszczyznę (w Sromowcach płacono tylko czynsz). Nie ma danych odnośnie udziału włościan ze Sromowiec w buntach społecznych przeciw okrutnym starostom (marsze na Nowy Targ 1630, 1631 oraz bunt Kostki-Napierskiego 1651 w r.).


Po roku 1797 dobra czorsztyńskie objął rząd austriacki. Potem rząd austriacki sprzedał część tych dóbr Janowi Drohojowskiemu (Sromowce Wyżne i Niżne, Czorsztyn, Kluszkowce, Hałuszowa, Krośnica) i w jego rodzinie pozostały aż do 1945 roku.

O kościele:
Najstarsze informacje o kościele w Sromowcach sięgają roku 1614 wzg. 1634. Wtedy to w Wigilię Przemienienia Pańskiego Dunajec oderwał grunt zw. "Rozmyśleniec" i kościół zarał w powodzi. Po uniesieniu kościoła przez Dunajec, zbudowano nowy, ten jednak, że był drewniany - zgorzał w roku 1734. Istniało jeszcze kilka drewnianych przybytków z których jeden znajdował się na terenie cmentarza kościelnego. Murowany kościół w Sromowcach Wyżnych został zbudowany w roku 1875 przez parafian tutejszych przy współudziale Marcelego Drohojowskiego z Czorsztyna. W XIX wieku Sromowce Wyżne i Niżne należały do łacińskiej parafii w Krościenku n. Dun. Później włączono Sromowce Wyżne do parafii w Maniowach: funkcje duszpasterskie pełnili tu jednakże kapłani oddzielnie rezydujący w Sromowcach Wyżnych, jedynie akta parafialne znajdowały się w Maniowach. Rozdziału od Maniów i usamodzielnienia parafii sromowieckie dokonano dopiero w roku 1943.


W Sromowcach Wyżnych rezydowali następujący księża ekspozyci: Ks. Jakób Janczy(+1844), O. Wilhelm Zachemski - cysters ze Szczyrzyca (1846-1850), ks. Wawrzyniec Banycz(1850-1852), ks. Wincenty Jarzyński (1853-1860), Ks. Jan Kundt - były proboszcz z Podegrodzia (1860-1862), ks. Jan Korducki (1863-64), ks. Michał Szaflarski, rodem z Czarnego Dunajca - kapłan lwowski (1865-1884), ks. Rafał boryczewski (1888-1912), ks. Józef Kosibowicz (1913-1943).


Administratorami parafii po ks. Kosibowiczu byli: ks. Jan Janowski-Gustkowicz - ukrywał się w czasie okupacji rok 1943, ks. Franciszek Ostafin (1943-1947), ks. Karol Śmiech (1947 - 1954), ks. Aleksander Romer (1954-1970), ks. Władysław Król (1970 - 1975), Ks. Bronisław Niemiec (1975 - 1986), ks. Edward Bletek (1986-1988), ks. Jan Piwowarczyk (1989 - 1998), ks. Marek Laskowski (1998 - 2004), ks. Kazimierz Turakiewicz (2004 - 2011), ks. Józef Bednarczyk (2011 - 2013), od roku 2013 proboszczem jest ks. Mieczysław Szlaga.


W roku 1982 dawny kościół wybudowany z kamienia został wyburzony, a w latach 1982-1984 wybodowano również kościół murowany, powiększony, który zaspokaja aktualne potrzeby wspólnoty parafialnej. Kamień węgielny pod nowy kościół poświęcił Papież Jan Paweł II w czerwcy 1983 r. W latach 1986-1992 parafianie Sromowiec Wyżnych pod kierunkiem swoich duszpasterzy intensywnie pracowali nad udoskonaleniem i upiększeniem obecnej świątyni wykazując w tym względzie ofiarność materialną oraz zaangażowanie we wszelkich pracach fizycznych. Wielką pomoc organizacyjną wykazała Duszpasterska Rada Parafialna. Praca i poświęcenie parafian zostały uwieńczone oraz nagrodzon konsekracją świątyni w dniu 23 maja 1992 r. przez Jego Eminencję Księdza Kardynała Franciszka Macharskiego Arcybiskupa Metropolitę Krakowskiego, który przy tej okazji ofiarował kościołowi w Sromowcach Wyżnych relikwie Św. Stanisława B.M. umieszczając je w ołtarzu soborowym.


Sromowce Wyżne są jedną z najstarszych wiosek w Pieninach i jedną z najpiękniej położonych. W roku 1777 Sromowce liczyły domów 64, mieszkańców 309. W r. 1799 domów 72, mieszkańców 394. W r. 1824 domów 71, mieszkańców 395. W r. 1870 domów 88, mieszkańców 497. W r. 1880 domów 99, mieszkańców 560. Obecnie wieś liczy ponad 200 domów, ponad 1000 mieszkańców.

Na podstawie tablic wywieszonych w przedsionku kościoła parafialnego: Kronika, O kościele